Tegeltjeswijsheid

Een dorp is pas een dorp als er in de Dorpsstraat (bij ons de vroegere Kasteelstraat) een oudere man, vrouw of een koppel op het gemak een wandeling doet en alle tijd neemt om een praatje te slaan met kennissen. Als je er op let, dan zie je dit gemoedelijke dorpstafereel iedere dag :  Frans en Marie Madeleine stappen arm in arm, met of zonder winkeltrolley, in de straten rond de kerk en ietsje verder. Bitter koud? Mottig weer? Ze blijven de discipline opbrengen om hun dagelijkse toer te doen. Beweging als medicijn. En Frans haalt dan nog dagelijks zijn stalen ros van de haak om ongeveer 10 km te fietsen, maar straks meer daarover.

Levensloop van een 90-jarige

De titel verklapt het al : Frans heeft al 90 keer zijn verjaardag mogen vieren en bij die laatste hebben de buren het duidelijk geweten :de ballonnen hingen te wapperen aan de poort. Happy Birthday 90

Frans is geboren in 1935 als enige zoon van het gezin in de Oude Tieltstraat aan ‘het Meuleke’, later verhuisden ze naar ‘het Rozeke’ en nog later naar de Kruiswegestraat, waar zijn zoon met zijn gezin nu nog woont in de gerenoveerde woning. Frans volgde les in Tielt en haalde zijn diploma van wever. Tijdens de oorlog had het gezin geen tekort aan eten en kon Frans altijd te voet naar school trekken. Op 17-jarige leeftijd begon hij te werken, eerst 6 maanden in een weverij en daarna trok hij ‘naar den travaux’ en dat is hij blijven doen tot aan zijn pensioen in 1993. Hij kreeg het vak van mecanicien/lasser onder de knie door de technieken af te kijken en al doende te leren. Een diploma zegt niet alles, als je maar 2 rechterhanden en geduld hebt en bereid bent om bij te leren, dan komt alles goed. Mooie herinneringen heeft hij aan de tunnel-, bruggen- en kanalenbouw in binnen- en buitenland en aan de werken rond de Brusselse Expo. Frans reed altijd met de brommer (hij speelde op zeker en had er 1 op reserve) naar het station van Aalter en nam daar de trein naar Brussel of naar Tubize. Vroeg in de ochtend rond 5 uur, hoorden wij, als buren, hoe hij zijn brommer aan de praat kreeg door hem in gang te trappen. Wij wisten toen: nog een uurke en tis onze toer. Rond 18.30 uur hoorden we terug het gebrom bij zijn thuiskomst. Het waren lange dagen door de lange reistijden van en naar het werk : 2,5 uren heen, 2,5 uren terug. Met de krant lezen of een dutje doen, vulde hij de tijd. Maar hij was dat gewoon en heeft volgehouden en ondertussen zorgde zijn vrouw  voor de 2 kinderen en voor haar moeder die weduwe was.

Toen hij op pensioen mocht gaan, vond hij het fijn om meer tijd aan zijn hobby te kunnen spenderen, namelijk :

De fiets, zijn beste vriend

Iedere dag, weer of geen weer, trekt Frans er op uit. Hij had nooit de ambitie om de Mont Ventoux te beklimmen, maar zijn ritten waren vroeger toch 50 à 80 km lang om ergens een wielerwedstrijd te gaan bijwonen. Nu, als krasse actieve senior, haalt hij nog steeds 10 km/dag. Wie heeft er het frêle ventje met de pet, met voorovergebogen rug en gelijke tred nog niet zien passeren? Misschien kon je er nooit een naam op plakken, nu weet je het: het is Frans uit de Veldstraat. Een simpel ritje, in evenwicht en in beweging blijven, op een klassieke herenfiets met stang, waar het ene been nog moet over gegooid worden, dat kan hem nog gelukkig maken. Zijn vrouw is er niet altijd even gerust in als hij weg is, maar ‘er is geen klappen aan’ want het is zijn lang leven. Een auto heeft nooit in de garage of voor de deur gestaan. Kwestie van principe.

Lid van ‘Tuinhier’

Frans is het trouwste en oudste lid van de vereniging! Bijna geen enkele voordracht slaat hij over. Hij is lid geworden in de beginjaren (rond 1960) toen Marcel Listhaeghe nog de scepter zwaaide. Frans heeft het niet voor pesticiden, insecticiden, slakkenkorrels en andere chemische toestanden. Hij wil op een zo natuurlijk mogelijke manier  zelf iets kweken en het ene jaar heeft hij een mooie opbrengst, het andere jaar valt tegen, maar dat is dan maar zo. Daar jaagt hij zich niet in op. Hij kan heel goed relativeren en herbegint ieder jaar met frisse moed. Ook zijn zelf gekweekte bloemen pronkten tot vorig jaar in de bloembakken op de vensterbank. In zijn volière kweekte hij valparkieten. Nu zit er nog één exemplaar in, de enige overlever die tamelijk eigenwijs is, net zoals zijn baasje. In de vereniging heeft Frans enkele gelijkgestemde vrienden gevonden en daar heeft hij veel deugd van.

Op een vaste dag in de week fietst hij naar ‘Knoopsschat’ in Aalter om daar zijn confituur, natuuryoghurt, en zuurdesembrood te gaan kopen. Dat is zijn keuze voor een gezonde levensstijl. Hij heeft heel veel respect voor Moeder Aarde en kijkt met lede ogen toe hoe de mensheid er niet genoeg zorg voor draagt.

Zijn motto

Zijn motto is : alles met mate. Eten? Genoeg is genoeg. Een wijntje of biertje? Dat mag absoluut op tijd en stond. Bewegen? Zeker en vast! Maar genoeg rust inbouwen is ook noodzakelijk. Zijn geest scherp houden? Zeker, door iedere dag de krant te lezen van voor naar achter en van achter naar voor, zijn interesse- gebied is uitgebreid. Zo houdt hij zijn hersenen in beweging. In harmonie leven, geen grote verwachtingen koesteren, content zijn met wat je in het leven toebedeeld krijgt.

Als ik hem vraag welke de beste jaren uit zijn leven waren, dan kan hij oprecht zeggen dat hij iedere periode mooi vond. Hij is altijd graag naar zijn werk gegaan, had goede collega’s en kwam met iedereen overeen, zijn legerdienst in Kassel is hem goed bevallen als camionchauffeur, zijn gezin maakte hem gelukkig, zijn pensioenjaren met de vrijheid die erbij hoort, zijn top. Natuurlijk lagen er in zijn leven – in letterlijke en figuurlijke zin – spijkers op de weg, is hij soms plat gereden, is hij eens gevallen, heeft hij omleidingen moeten volgen, was er veel tegenwind. Maar uiteindelijk blijft hij een minzame mens die een mooi evenwicht heeft gevonden in zijn dagelijkse leven.  

Frans, het ga je nog (vele) jaren goed!

Linda Herman